امارات دیگر آن شیخ نشین واپسگرای خفته بر انبوه دلارهای نفتی نیست. این کشور کوچک با تکیه بر سیاستی زیرکانه به مقامی چشمگیر دست یافته است، نه تنها در خاورمیانه، بلکه در سرتاسر جهان عرب، از جمله در یمن و لیبی.
شبکه خبری دویچه وله در تحلیلی نوشته است: «امارات از دهه ۱۹۸۰ با بهره گیری از منابع نفتی به سمت قدرتی اقتصادی حرکت کرد و سپس با تکیه بر بنیه اقتصادی، که به ویژه در جهانگردی، ساخت وساز و بازرگانی جلوه گر شد، به قدرتی سیاسی بدل شد. امروزه این کشور دیگر از زایده های وابسته به غرب در خاورمیانه به شمار نمی رود، بلکه خود به قدرتی منطقه ای بدل شده که بازوی نظامی آن تا جنگ داخلی لیبی امتداد دارد.
به گفته خبرنگاران و تحلیلگران نیروهای خلیفه حفتر که علیه دولت مرکزی می جنگند و با موفقیت تا دروازه پایتخت لیبی پیشروی کرده اند، از پشتیبانی مصر و روسیه و اردن برخوردار هستند، اما از نظر نظامی نقش امارات از دیگران پررنگ تر است.
با وجود اعلام منع ارسال تسلیحات به لیبی از سوی سازمان ملل، کشورهای مداخله گر به ارسال جنگ افزار به لیبی ادامه می دهند و بیش از همه امارات که از سال ۲۰۱۴ هلیکوپترهای روسی، جنگنده های آمریکایی و پهپادهای رزمی چینی را در اختیار قوای حفتر گذاشته است. با همین پشتیبانی نظامی است که نیروهای حفتر به سرعت به سوی طرابلس، پایتخت و مقر دولت مرکزی لیبی، پیش می روند.
به گزارش رسانه های خبری، حمایت امارات از ژنرال حفتر تنها تسلیحاتی و لجستیکی نیست، بلکه افزون بر آن امارات هم از ارتشیان خودی و هم از ارتش سودان به لیبی افراد مسلح می فرستد تا در کنار نیروهای حفتر جنگ کنند.
به گفته تحلیلگران امارات برنامه مداخله در لیبی را با یک سیاست خارجی ماهرانه همراه کرده است، زیرا در پرتو مناسبات نزدیک با ایالات متحده و پیمان ناتو، کشورهای غربی را از موضع گیری جدی علیه مداخلات خارجی در لیبی باز داشته است.
نفوذ بزرگ کشوری کوچک
امارات کمتر از یک و نیم میلیون جمعیت بومی دارد و حدود هشت میلیون کارگر خارجی؛ با وجود مساحت و جمعیت اندک این کشور در سال های اخیر قدرتی بی سابقه پیدا کرده است.
گفته می شود که ابوظبی (شیخ نشین مهم امارات) پیشرفت امروز خود را مدیون یک ولیعهد باتدبیر است: محمد بن زاید آل نهیان، که روابطی نزدیک با کاخ سفید و مناسبات بسیار دوستانه ای با شخص دونالد ترامپ دارد.
دوستی با آمریکا بیش از هر چیز بر پایه خریدهای هنگفت اسلحه استوار است. به دنبال حمله صدام حسین به کویت در ۱۹۹۰ امارات با سرعتی جهش وار خرید جنگ افزار از آمریکا و فرانسه را افزایش داد و حجم واردات نظامی را از حدود هفت میلیارد دلار در ۱۹۹۷ به حدود ۲۵ میلیارد دلار در ۲۰۱۴ رساند.
به برکت خریدهای کلان اسلحه و همکاری های نظامی با کشورهای غربی و اعضای ناتو، امارات به ارتشی با مدرن ترین تجهیزات و بیش از ۶۰ هزار سرباز مجهز شده که یکی از قوی ترین ها در خاورمیانه است.
در همین شرایط امارات می کوشد خود را بیش از پیش از قدرت های غربی مستقل کند. ابوظبی با خرج بودجه ای هنگفت که به مدد درآمد نفتی عاید شده، امروزه به گسترش صنایع نظامی خود می پردازد و انواع سلاح تولید می کند که در کشمکش های منطقه ای مورد استفاده قرار می گیرند.
امارات به طور عمده برای رویارویی با دو دشمن به بالا بردن توان نظامی روی آورده است: ایران و اخوان المسلمین. امارات در هر اقدامی برای تضعیف نفوذ ایران شرکت می کند. از سوی دیگر جبهه ای در برابر اخوان المسلمین در کشورهای عربی، مانند مصر و یمن و لیبی، تشکیل داده است.
به نظر بسیاری از تحلیلگران مقابله با بنیادگرایان مسلمان تنها دستاویزی برای اهداف سلطه جویانه امارات در خاورمیانه و شمال آفریقا بوده تا این کشور کوچک بتواند جاه طلبی های سیاسی خود را تحقق بخشد.»
انتهای پیام
لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/13488
تگ ها:
دلایل قیام امام خمینی/ امام خمینی به مسئله‌ی وابستگی چگونه می‌نگریست؟
